Terwijl ik naar de Albert Heijn struin, gewapend met een plastic zak en mijn portemonnee, voel ik dat mijn telefoon in mijn zak trilt. Als ik op het schermpje kijk, krijg ik zin om de telefoon weg te smijten. Ik zou willen opnemen en schreeuwen: ‘Ik ben klaar met jou! Idioot!’. In plaats daarvan druk ik op stil. Stilte is goed, denk ik terwijl ik mijn weg vervolg.
Alsof het een film is regent het. Natuurlijk, het regent altijd op het ‘moment suprême’. Ik steek de straat over en schrik van de auto die met een abrupte rem naast me tot stilstand komt. De deur zwaait open, mijn hart staat stil, hij is het. Even kijken we elkaar aan. Ik bijt op mijn lip, maar kan het niet langer aanzien. Ik sprint naar hem toe en hij vangt me op in zijn warme, sterke armen. Zuchtend laat hij zijn handen door mijn haren gaan, hij glimlacht en fluistert in mijn oor dat ik de zijne ben en dat hij me nooit meer laat gaan.
Ok. Reality check. Dit is geen film en hoewel het regent besef ik in de enkele seconden die het moment duurt, dat ik zojuist bijna ben aangereden. En dat de man die in de deuropening van zijn auto staat te foeteren, niet mijn geliefde minnaar is. Ik mompel sorry en loop met een holletje naar de andere kant van de straat, de Albert Heijn in.
Een hongerige, emotionele vrouw moet je nooit in haar eentje de supermarkt in laten gaan. Als ik met mijn mandje bij de toonbank sta, voel ik dan ook enige gêne. Ik leg drie flessen wijn op de lopende band, een pak wc-papier, kerststolletjes (in plaats van brood), chocoladepepernoten uit de bonus, twee repen chocolade, een fles Martini, koffiepads en twee pakjes sigaretten. De vrouw achter de kassa kijkt me meelevend aan. “Zware dag gehad meissie?” vraagt ze met een rokerige stem. Ik kijk haar aan met een blik die ongetwijfeld dodelijk is. Als vanzelf leg ik een pakje sigaretten terug, reken ik af en bezweer mezelf voorgoed met het verleden af te rekenen.
“De vrouw achter de kassa kijkt me meelevend aan. ‘Zware dag gehad meissie?’”
Eenmaal thuis steek ik een peuk op, schenk ik een goed vol glas wijn in en surf ik op mijn laptop direct naar Relatieplanet.nl. Naast me een opengescheurde zak chocoladepepernoten die dienstdoen als avondmaal. ‘Welkom bij Relatieplanet – vul hier uw gegevens in en vind snel een echte relatie!’ vertelt een inschrijfformulier met een té vriendelijk lachend stelletje op de achtergrond. Mijn ‘username’ wordt Kerstvrouwtje2011 en in tien minuten beschrijf ik mezelf in een aantal belachelijke anekdotes van vriendinnen. Ben bij het kopje ‘gewicht’ ben ik plotseling 5 kg lichter, bij het kopje ‘boeken’ beschrijf ik de top 3 uit Oprah’s boekenlijst en onder ‘favoriet eten’ profileer ik mezelf als een foodie, een ware uitblinker in culinaire hoogstandjes.
‘Upload hieronder een profielfoto en eventuele andere foto’s die je graag wilt delen’. Ik blader door mijn collectie ‘acceptabele foto’s’ en besluit te gaan voor een kerstige foto. Het is immers de tijd van het jaar. Een uitdagende blik in de camera, mierzoet lachje en als vanzelfsprekend een kerstmuts op mijn hoofd. Daarna nog een bikinifoto van twee jaar geleden en een actieve foto van mezelf tijdens een tenniswedstrijd. Ik knik tevreden en druk op apply. Niet veel later bevind ik me in een ware vleeskeuring van loslopende mannelijke singles. De ene na de andere foto zoeft voorbij. En ook mijn profiel blijkt niet onopgemerkt. De reacties stromen letterlijk binnen. Eens zien of deze mannen net zoveel te bieden hebben als ik…
Dit is deel 3 van het fictieve romantische kerstverhaal. Lees hier deel 1 en deel 2.
1 reactie
Spannend!!!!!!!!