Ik word wakker met een bonkende koppijn. Er lijkt een vogelnestje genesteld in het achterste van mijn keel. Ik kuch en knipper met mijn ogen, die nog aan elkaar plakken van de lagen extra volume mascara. Hoewel het me moeite kost om overeind te komen, wordt er ergens anders nog meer gebonkt. Geweldig! Zo te horen heeft de buurman een fantastische ochtend. Ik draai me om en trek het kussen over mijn hoofd. In ieder geval één iemand binnen dit gebouw die waanzinnige seks heeft rond de kerstboom.
Ik probeer de avond terug te halen. Na mijn mislukte stotterdate stonden mijn vriendinnen al klaar in de cocktailbar met glazen vol Mojito’s. De restanten munt steken nog ergens tussen mijn kiezen. Ik graai naar mijn tasje. Naast een half leeg pakje sigaretten en wat kleingeld, zit er ook nog een bierviltje in. Oh tuurlijk. Telefoonnummer gescoord. En dat op een bierviltje! Volgens mij heb ik iets tegen hem gezegd over clichés en geëmancipeerde vrouwen. Zucht. Wat er daarna is gebeurd, kan ik me niet meer goed herinneren. Ik geloof dat ik mijn frustratie over de disaster date heb verdronken met liters alcohol en mijn hoop op een greintje liefde de lucht in heb geblazen met twee pakjes sigaretten.
“Na bierviltjes, Mojito’s en nog veel meer drank, doen alle vrouwen wat ze juist niet moeten doen…”
Mijn telefoon toont 4 nieuwe berichten. Een bezorgd vriendinnetje, die zich afvraagt of ik nog leef na onze ondergang in de bar, met onze favoriete vraag: ‘Niet eens een porretje?!’. Mam, die wil weten of we nog gaan eten deze week. Meneer ‘Beethoven219’ die zich afvraagt hoe laat we dan afspreken. WAT?! Ik scroll naar boven en realiseer me ineens wat dit betekent. Na bierviltjes, Mojito’s en nog veel meer drank, doen alle vrouwen wat ze juist niet moeten doen. Berichten sturen naar mannen.
Ik lees al mijn frustratie terug in de zinnen die ik naar zijn hoofd heb geslingerd. ‘Kom maar op met jr date’. Spel- en typefouten tot en met, gruwel horror en kwel. Ik lees verder.. bewijsdrang.. 20:00 uur, iets drinken.. ineens ben ik klaarwakker en kom ik tot de gelukkige ontdekking dat het pas 11 uur is. Ik zet mijn wekker en besluit nog maar even van de tijd gebruik te maken om me te ontdoen van de kater. Tot ik de buurman weer hoor, inclusief het belachelijke gekreun van zijn vriendin. Ik zucht en trek het kussen nog wat verder over mijn oren.
Als ik tegen de avond dan eindelijk uit mijn pyjamamodus ben en mezelf in een date waardig outfit heb gehesen, besluit ik de hoge hakken dit keer maar achterwege te laten. Ik had eigenlijk niet gerekend op nog een date dit weekend, dus ik graai achteloos dingen bij elkaar en combineer het met een stoer paar laarzen. Die ik ook wel nodig zal hebben, want buiten bedekt de eerste sneeuw inmiddels de weg.
“Daarna volgt een tirade over zijn ex, die vreemd ging en hem achterliet met een hoop schulden..”
Niet veel later bevind ik me wederom aan een tafel met aan de overkant een potentiële man. Hij is in elk geval groot genoeg, heeft een vlotte babbel en overlaadt me met complimentjes. Ergens kan het me niet veel boeien. Ik geniet vooral van de buitenwereld, die zich langzaam in een witte deken nestelt. Van de mensen om me heen die lachen en de kerstversiering die me nooit teveel is. Er staan overal kaarsjes in het restaurant en ik warm mijn handen aan een warme chocomel, die als gewoonlijk overloopt van de slagroom. De kater doet het werk. Dat wil zeggen: ik luister uren naar zijn verhalen over het werk, glimlach vriendelijk en ontvang complimentjes met alle egards. Hij blijft maar doorratelen over zijn bewondering voor financieel onafhankelijke vrouwen, voor vrouwen met humor. Hij gaat maar door over dat hij een hekel heeft aan vrouwen die mannen gebruiken voor één ding. Daarna volgt een tirade over zijn ex, die vreemd ging en hem achterliet met een hoop schulden als gevolg van meerdere luxe vakanties. Voor het gemak bestel ik een glas wijn en soes een beetje weg in de warme zitting van mijn grote fauteuil. Ik knik begrijpend, ‘hmm-hm’ er op los en kijk hem vertederd aan.
‘Joh, het is al 12 uur!’ roept hij plotseling, na een urenlange serenade over zijn werk. Inmiddels weet ik precies wie van zijn collega’s een affaire heeft met wie en hoe de kerstpakketten van vorig jaar er uit zagen. Beethoven hoopt dat hij dit jaar echt een iPad 2 krijgt. ‘Laten we naar mijn huis gaan, dan laat ik je wat horen op mijn piano,’ stelt hij voor. Gezapig knik ik. Ach wat, who cares..
Niet veel later bevind ik me voor een luxe uitgevoerde BMW X5. Hier kan ik best aan wennen, denk ik, terwijl Beethoven de deur voor me openhoudt. Zou ik dan gewoon de hoop moeten opgeven en me settelen met een zes plus? Tevreden is ook een groot goed, zei mijn opa altijd. Ik klik mijn gordel vast en leun achterover in de leren bekleding van een goddelijke stoel, die me compleet lijkt te omarmen. Een beetje rossig glimlach ik. ‘Laten we maar gaan.’ Beethoven grijnst van oor tot oor en geeft me een bemoedigende aai over mijn been. Iets in mij wil wegtrekken, maar ik laat het over me heen komen. We verlaten de stad al snel en zoeven in een rustig tempo over de snelweg. De sneeuw blijft nog steeds vallen en de weilanden rondom de A2 zijn spierwit. Op de radio klinkt Mariah Carey met haar eeuwige hit: ‘All I want for Christmas’. Beethoven draait de verwarming wat hoger en ik merk dat ik langzaam in slaap doezel.
“Plotseling fantaseer ik over een bruiloft in de sneeuw.”
‘Hey, wakker worden, we zijn er’. Ik schrik op en constateer dat Beethoven nu wel erg dicht boven mijn gezicht hangt. Ook voel ik dat er een druppel kwijl in mijn rechtermondhoek hangt. Snel ontdoe ik me van mijn slaap. Ik klik de autogordel los en volg hem behoedzaam mee naar binnen. Een schoonheidsprijs verdient het niet, zo midden in de nacht mee met een vreemde man naar huis. Maar ergens kan het me ook niet schelen. Ik geef me er aan over. Leven moeten we! Nu! Plotseling fantaseer ik over een bruiloft in de sneeuw. En dat onze eerste kennismaking in ieder geval een goed verhaal is voor de kleinkinderen.
Als ik binnenstap is meneer al druk in de weer met een fles wijn en een opener. ‘Ga hier maar zitten’ beveelt hij. Ik volg gedwee en weet eigenlijk niet zo goed wat ik er van moet denken. Hij gaat achter zijn piano zitten. Inderdaad een indrukwekkende vleugel. Ik word getrakteerd op het hele oeuvre van de Nederlandse Pop. Beethoven speelt als geen ander Blof, De Dijk en Van Velzen. En hij zingt. In zelf geïmproviseerde liedjes bouwt hij hele liefdesuitingen naar mij. Over hoe fijn het is om bij mij te zijn, dat hij me zo bijzonder vindt en dat alles op het ritme van ‘Liefs uit Londen’. Ik slik. Zie ineens de hartjes in zijn ogen staan. Voel me plotseling ziek, zwak en misselijk. Mijn knieën trillen. Mijn hartslag bereikt een hoger ritme dan normaal en het zweet breekt me uit. Het hele tafereel wordt me ineens veel te veel, de wijn komt omhoog en ik ren naar de wc. Met een verpletterende indruk komt deze hele avond in een keer bij me naar buiten. In de porseleinen pot van Beethoven, terwijl het buiten sneeuwt, de kerstlampjes branden en mijn deadline bijna is verstreken…
1 reactie
Tju nog niet aan toe… als dat allemaal maar goed afloopt…. Maar ik ging er weer helemaal in op. Kun je niet elke dag een hoofdstuk schrijven ? Goed werk, Moni. Gr.