Weerzien in Amsterdam – Romantisch kerstverhaal (1)

Heb je wel eens gelet op het zuchten van de trams in Amsterdam? Ze bewegen zich traag voort, als een oud locomotiefje dat telkens op gang moet komen. Daarbij zuchten, steunen en kreunen ze. Alsof ze met iedere reiziger een extra kilo bagage mee zeulen. Het is ook niet niks, voor die trams. Dronken mensen, zwartreizende witten, toeristen in alle talen van de regenboog. En ik.

Tram 12 komt, onder luide verzuchtingen, met een zachte schok tot stilstand ter hoogte van halte Maasstraat. Terwijl de deuren zich openen en gevallen bladeren naar binnen lijken te vluchten met de herfstwind, zie ik hem al schuifelend de tram binnenkomen. Hij kijkt arrogant om zich heen, vindt mijn ogen en trekt zijn gezicht in een plooi die zich niet beter laat beschrijven dan een grimas.

Verliefd worden is slechts een chemische reactie om de voortplanting van mensen in stand te houden, heb ik ooit gelezen. Maar niets in mijn lichaam wijst op een chemische reactie. Geen uitslag, zweetaanvallen, tijdelijke tekortkomingen van zuurstof in mijn hersenen. Niets, noppes, nada, nul. ‘Verdomme.’ denk ik. Waar is de emotie als je hem nodig hebt? Op tv stikt het ervan. Te pas en te onpas kijk ik naar een geëmotioneerd  weerzien in programma’s met Joris Linssen.

“Zelfs mijn ooms leggen er tijdens een felicitatie meer passie in.”

En huilende mannen op tv zijn sinds het WK en CDA congressen ook eerder regel dan uitzondering. Maar het weerzien met hem is alles behalve waar ik op heb gehoopt. Waar blijven nou die viooltjes op de achtergrond en het moment van heftige verstrengeling? Hij ploft naast me en kust me, drie maal op mijn wangen welteverstaan. Zelfs mijn ooms leggen er tijdens een felicitatie meer passie in.

De tram zucht en duwt zichzelf met tegenzin richting de Van Baerlestraat. Zwijgend zitten we naast elkaar. Dus kijk ik bij gebrek aan spraakwater maar naar het water dat buiten op de straten valt. De herfst is nog maar net begonnen maar winkeliers halen de jaarlijkse Sinterklaasversiering van stal en de strijd om de mooiste kerstboom is al losgebarsten op Christmaholic.nl. Ondertussen vecht ik met mijn gevoelens voor de man naast mij.

“Minnares. Het woord dat zelfs in Wordfeud tot minpunten leidt.”

Onze ontmoeting is mijn wekelijke hoogtepunt. De zijne volgt meestal niet veel later in een hotelkamer. Minnares. Het woord dat zelfs in Wordfeud tot minpunten leidt. Minnaressen bestaan niet in deze tijd van het jaar. In november en december is het vrede op aarde, schenken we tonnen aan het goede doel, biedt John Williams weer bloemen aan op tv en glinsteren media vol van liefde,  romantiek en goede voornemens. Nee, daar hoort geen minnares bij. Althans, niet onder de kerstboom. Ik bewaar mijn rode korset wel voor januari, als de sleur weer zijn intrede doet.

Of niet? Inmiddels stappen we uit en vervolgen onze weg zwijgend naar het Theehuis, in het midden van het Vondelpark. Voorgerechten zijn immers net zoiets als voorspel, maar vandaag lijkt het anders. Als we plaatsnemen in een hoekje van het restaurant bromt hij. ‘Ik ga er mee stoppen Ies’.

Lees volgende week zondag het tweede deel van dit romantische kerstverhaal…