Woorden schieten tekort – Romantisch kerstverhaal (5)

De klok van de kerk slaat vijf uur en het is pikdonker op straat. Terwijl de winkels sluiten en de stad leegstroomt, schenk ik mezelf eenmaal thuis aangekomen nog maar eens een glas wijn in. Ik ga, gewapend met scheerschuim en een schallende Amy Winehouse, de badkamer in. Vanavond is het zover. De eerste Relatieplanetdate met optie 1: ook wel  ‘Mooieman1981’.

De foto’s zien er veelbelovend uit en de gesprekken zijn over het algemeen oppervlakkig; maar prima te handelen. Hij doet iets met architectuur en heeft een indrukwekkende collectie kunst in zijn huis hangen. Schuldbewust kijk ik naar mijn Herman Brood aan de muur in de slaapkamer. Een slechte kopie, ooit op de kop getikt bij de Expo. Dat wordt dus in ieder geval niet bij mij slapen, schiet er door mijn hoofd.

Alles moet er vandaag aan geloven. Boenen, harsen, lakken en plamuren. Terwijl mijn tenen net voorzien zijn van een kersenrood laagje lak, bedenk ik me dat ik de kerstboom wel eens mag gaan zetten. En dus bevind ik mezelf niet veel later tussen tientallen dozen, een opgevouwen nepkerstboom en gekleurde lichtjes. Sinterklaas is alweer een tijdje het land uit, nog maar een paar daagjes tot kerst! Iets wat tevens een naderende deadline betekent, gezien mijn project: man onder de kerstboom.

“Ik grijns en voel mijn zelfvertrouwen groeien. En ik heb nog niet eens mijn hoge hakken aan!”

Binnen no time staat de boom in de hoek van de kamer. Compleet met lampjes, ballen in alle kleuren van de regenboog en mijn pronkstuk: de enorme blauw-groene pauw van veertjes en kralen die nu dienst doet als piek. Tevreden kijk ik rond en ik besluit spontaan wat kaarsjes aan te steken. Een tweede wijntje heb ik nu wel verdiend en goed gemutst neem ik een kleine pauze, terwijl ik even op de vensterbank neerplof. Het glas beslaat onder mijn warme adem en ik voel me zowaar weer eens opgewekt. Ik heb zin in vanavond! De zak van mijn badjas trilt en als ik op mijn telefoon kijk heb ik twee nieuwe berichtjes. Vriendinnen in de stad en ‘Mooieman1981’ die zich verheugd op deze avond. Ik grijns en voel mijn zelfvertrouwen groeien. En ik heb nog niet eens mijn hoge hakken aan…

Als ik een uur of wat later de laatste hand leg aan mijn make-up, vind ik mezelf een enorm lekker wijf. Ik grijns naar mijn spiegelbeeld en trek vlug mijn jas aan. Fashionably late is een statement, maar het moet natuurlijk geen half uur worden. Ik heb vanavond afgesproken bij Da Vinci, de beste Italiaan van de stad. Zo’n restaurant waar truffel een standaardingrediënt is, de prossecco rijkelijk vloeit en de mensen stuk voor stuk even mooi zijn. Zo’n restaurant wat je je dus maar één keer per jaar kunt veroorloven. Of wanneer je op date gaat. Want hoewel ik mijn eigen geld verdien, vind ik dat mannen gewoon voor het etentje mogen betalen.

De warme lucht van de verwarming bij de entree van Da Vinci bezorgt me meteen een behaaglijk gevoel. Ik word hartelijk verwelkomd door de maître en hij begeleidt me naar mijn tafel, waar ik ‘Mooieman1981’ al zie zitten. Als een soort filmster zweef ik over het fluwelen tapijt en ik weet zeker dat als ik me nu omdraai, alle ogen op mij gericht zijn. Als een kind op kerstochtend heb ik kriebels in mijn buik. Aangekomen bij de tafel kijkt hij me stralend aan.

‘Hoi’ stamel ik. ‘Ik ben dus Kerstmeisje, maar ik heb mijn slee thuisgelaten, haha!’ Ok rustig aan. Niet te hard van stapel lopen. Geen domme grappen Isa, GEEN domme grappen nu! Preekt het stemmetje in mijn hoofd tegen me. ‘Ha-ha-ha-ha-lo. I-i-i-i-i-i-i-i-ik beeeeee-ee-een du-dus Vincent.’

“Wijn, we hebben wijn nodig!”

Ik ben totaal overrompeld. ‘Je stottert!’ roep ik uit. En sla als getroffen door de bliksem een hand voor mijn mond. Verdomme Isa! Met je grote mond. Beteuterd kijkt me aan. ‘J-j-ja. Sorry. Nnnnniet zo geh geh goed uit te le-e-e-gen via d-d-d-d-de chat. E-e-eh-excurseer.’ En hij staat op. ‘T-t-toilet, maar i-i-i-i-ik k-k-k-kom tttttttterug ho-o-or,’ prevelt hij, terwijl ik hem van top tot teen opneem. 1.90 is een utopie concludeer ik en ik baal dat ik ook nog eens mijn extra hogen hakken aan heb. Ik steek nu minstens een halve kop boven hem uit, als ik me naast hem visualiseer. Wijn, we hebben wijn nodig! En terwijl ‘Mooieman-die-nu-al-een-beetje-tegenvalt’ vertrekt, wenk ik de ober. ‘Een fles Reserva alstublieft’. Ik heb het nodig, gok ik.

De avond verloopt op horten, stoten en een aantal langlopende zinnen redelijk gemakkelijk. Hoewel zijn kop nog steeds zo goed is als op de foto, ben ik er al snel over uit dat ik niet hem op val. Ik twijfel nog even over een one night stand. We kletsen wat over vakanties, politiek en uiteindelijk over Relatieplanet. Hij blijkt een ervaren dater te zijn, wat me ook niet echt lekker valt. Als we na de verplichte drie gangen eindelijk de finish hebben bereikt en hij de rekening vraagt, zucht ik opgelucht. Ik heb mijn vriendinnen al ingelicht over de situatie en als vanzelfsprekend zijn de coördinaten van de kroeg voor mijn volgende afspraak al terug gestuurd.

“Geschokt kijk ik hem aan… dit kan hij niet menen!”

‘I-i-i-i-k vvvvvv-ond het g-g-g-g-gezzzzzellig Isabelle,’ begint hij zijn zoveelste stotterserenade. M-m-m-maar het lijkt me e-e-een g-g-g-g-g-goed i-deee om de r-r-r-r-rekening te splitsen.’ Geschokt kijk ik hem aan, terwijl hij de rekening demonstratief naar mij toeduwt. 150 euro maar liefst. Dit kan hij niet menen! Ik besluit dat het genoeg is met mijn sociale gedrag en etiquette. Ik reik redelijk geïrriteerd naar mijn tas en gooi een briefje van vijftig euro neer. ‘Bedankt voor de ongelofelijk saaie avond’, bits ik, ‘en verander op je relatieplanetprofiel even dat je 10 centimeter kleiner bent in het echt’. Ik sta op en been weg. Lichtelijk aangeschoten snuif ik de frisse avondlucht in. Op naar de kroeg!