In de laatste delen van het romantisch kerstverhaal maak je kennis met Kirsten, die vlak voor haar romantische wintersport de verloving verbreekt met Daan, omdat hij is vreemd gegaan. Geen romantische taferelen in de sneeuw, maar confrontaties met het verleden en als klap op de vuurpijl blijkt ze per ongeluk zwanger. Ontzield vindt ze haar heil bij Petra Pijper, een oud studiegenoot die haar mee terug neemt naar de tijd waar feesten en mannen verslinden het enige is wat je nodig hebt om je goed te voelen.
Met een krassende piep in mijn rechteroor ontwaak ik de volgende dag. Vermoeid wrijf ik het gebrek aan slaap uit mijn ogen en kijk om me heen. Ik ben zo verstandig geweest om mijn colaroesje uit te slapen in mijn eigen kamer. Petra is er gisteren vandoor gegaan met twee van de vier mannen. Voor een slaapmutsje. Ha! Ze zullen het nodig hebben gehad. Gabriel vroeg me ook nog of ik mee wilde. Als een jonge hond kwispelde zijn staart. Het was geen verrassing toen hij me vertelde thuis een vriendin te hebben. Sinds mijn eigen ervaring met ontrouwe mannen lijkt de hele wereld vreemd te gaan en vraag ik me ernstig af of überhaupt monogame mannen bestaan.
Een scheut groene misselijkheid borrelt omhoog. Alsof ik door een wesp ben gestoken vlieg ik overeind en ren ik de badkamer in waar ik mijn maaginhoud leegkiep in de porseleinen pot. Ondertussen klopt mijn moeder op de deur. “Liefje, waar blijf je nou toch? Paps en ik wachten al een half uur op je bij het ontbijt. Vandaag is onze ski-dag, weet je nog?” Ook dat nog. “Ik kom er aan!” roep ik, terwijl mijn hand naar de handdoek aan het fonteintje grijpt. Ik poets mijn gezicht af en kijk in de spiegel. Een vermoeide jonge vrouw staart me aan. Maar de lichtjes in mijn ogen twinkelen nog. Alsof ik…
“Kirsten!” Mijn moeder staat in de hotelkamer en kijkt verrast naar de resten in de wc-pot en dezelfde blik in mijn ogen. Er ontgaat haar niets. “Je bent…” “Zwanger,” vul ik aan. Even blijft het stil. Daarna begint ze te snikken. Te huilen! Mijn eigen moeder staat te huilen! “Oh liefje toch.” Ze omarmt me. Heel even ben ik te verbijsterd om actie te ondernemen. Ik laat het toe en eigenlijk bevalt het me wel. Mijn vermoeidheid valt als een deken van me af, nu mijn moeder haar troostende armen om me heen slaat.
“Het is een zooitje mam.” Verzucht ik na enkele minuten. Ze kijkt me aan. Haar blijdschap is omgeslagen als een naald aan de dennenboom. “Hoezo is het een zooitje? Je bent zwanger! Dat is toch prachtig? Ons eigen kerstkindje!” Ze glundert. De onherroepelijke band tussen moeder en dochter lijkt nu enigszins verstoord. Ze tettert aan een stuk door: “Je bent zwanger. Alleenstaande moeders zijn hartstikke hip tegenwoordig! En je verdient genoeg geld om het te houden! Je vader en ik passen wel op! Je kunt zelfs bij ons intrekken als je wilt. We maken gewoon je oude kamer in orde.” Ze beent door de kamer, terwijl ze door raast: “En met Daan tref je een regeling. Of je zegt niets. Zeg dat je zwanger bent van iemand anders! Heeft Marie ook gedaan toen ze vroeger…” Ik staar haar aan. “Ja wat dacht je. Dat Bettina echt haar dochter is? Zo’n rustige studiemuts?” Ze gniffelt zelfingenomen.
Zwijgend staar ik naar buiten. Ik zie kerstversiering aan de gevels van de hotels, kerstbomen worden opgewarmd met kerstlampjes en kinderen die op een slee spelen in de sneeuw. Ik weet niet meer waar ik het moet zoeken. Ik begin me aan te kleden terwijl mijn moeder ongevraagd mijn kleding begint te schikken alsof ik weer 10 ben en rustig verder gaat met het doen van onthutsende uitspraken. Voordat ze het in de gaten heeft, ben ik vertrokken. Naar buiten. Tegen mijn vader roep ik dat mama later de piste opkomt. Niet veel later sta ik schuifelend in de rij voor de ski-gondel. Wensend dat de hemel een stuk blauwer is daarboven.
