Een onverwacht kerstcadeau – Romantisch kerstverhaal (4)

In de laatste delen van het romantische kerstverhaal lees je hoe Kirsten zich in haar eentje op een ‘romantische’ wintersport stort tijdens de kerstvakantie, inclusief de twijfels van een  zwangerschap en alle ongemakken die daarbij komen kijken. In deel drie staat ‘Heidi’ – het toonbeeld van gelukkig met kinderen – ineens als een nachtmerrie voor haar neus.

Ik zit op de rand van mijn bed, terwijl ik de dikke skisokken omhoog trek. Mijn maag tolt, mijn gezicht is net zo wit als de sneeuw die in de kozijnen van mijn ramen ligt.  Achter me ligt mijn telefoon, waarop ik net een ontluisterend bericht heb gestuurd naar Daan. “Ik ben zwanger”. Ondertussen speelt in mijn hoofd de agenda van de afgelopen maanden af.

In mijn moeders beleving waren Daan en ik nog steeds volop bezig met het aanjagen van een nieuwe aanwas erfgenamen. Mijn moeder had zich verheugd in haar handen geknepen terwijl ik haar tijdens een intiem moment vertelde dat Daan en ik zover waren om kinderen te krijgen. Gepland tussen de drukke agenda’s en met de hulp van een nanny moest dat vast gaan lukken. We zouden ervoor zorgen dat ik niet al te lang na het voltrekken van het huwelijk, maar voor het aanbreken van de volgende wintersport een kind kon krijgen. Maar toen de firma mij vertelde dat zij een genadigde partner in mij zagen, was de toekomst van het kind snel verkeken. De carrière, waar ik als lichtelijke feministische vrouw zo halsreikend naar uitkeek, lag aan mijn voeten. En dus dronk ik weer zo nu en dan een wijntje terwijl mijn moeder me dan met opgetrokken wenkbrauwen aanstaarde. “Daar gaat weer een ei,” was haar zaad-dodende commentaar.

Maar dat ei had het prima uitgezongen. Sterker nog. Dat ei was bevrucht geraakt en nu ligt het gezellig in mijn buik te broeden als een kerstcadeautje onder de kerstboom, wachtend tot het naar buiten mag! Mijn handen trillen, het zweet staat op mijn voorhoofd. Ik ben zelfs een beetje lacherig, maar ik begrijp absoluut niet waarom. De reactie van Daan laat niet lang op zich wachten: “ZWANGER? Weet je het zeker?” Yes. Ik weet het zeker. Daarna controleer ik mijn agenda. Mijn menstruatie heb ik inderdaad gemist. En ja. Dat was natuurlijk niet vreemd. Terwijl ik halsoverkop mijn spullen inpakte vlak voor de vakantie, beleefden Daan en ik snikkend onze laatste minuten in ons huis. Het waren wellicht ook de intiemste minuten ooit…

Ik druk het UIT-knopje van mijn telefoon in, trek mijn oorwarmers over mijn oren en loop met mijn skispullen de lobby van het hotel in, half struikelend over de kinderen die door de entree van het hotel rennen, waarbij ik bijna de kerstboom omver trek met mijn skilatten. Vloekend raap ik mijn skistok op, die uiteraard op de grond is gevallen. In het spiegelbeeld van de kerstballen zie ik een beteuterend, vermoeid gezicht, wat ronder dan normaal. Misschien zijn het toch de ballen, denk ik nog.

“Kirsten! Kirsten Kruimelaar!” hoor ik ineens achter me. Een te herkenbare stem. Het is Petra. Petra Pijper, schiet het door mijn hoofd. Een van de jaargenoten van Breukelen die samen met haar familie ook ieder jaar in Tirol vertoeft. Als een van de weinigen nog ongehuwd, aangezien haar relaties meestal niet langer standhouden dan 6 maanden. Hoewel het niet mijn beste vriendin was, ben ik dankbaar voor een bekende, hier op dit moment. En dus staan we tien minuten samen in de rij voor de skiliften, terwijl we de laatste nieuwtjes en roddels uit ons leven uitwisselen…