In het vorige deel van het romantisch kerstverhaal lees je hoe Kirsten na een pijnlijke confrontatie met haar eenzaamheid in de hotelkamer tijdens de wintersportvakantie ook nog te maken krijgt met de onrust van een positieve zwangerschapstest.
De sneeuw die vannacht is gevallen in het dal, kraakt vers onder mijn snowboots. Terwijl iedereen vanochtend direct naar de pistes is gegaan, heb ik nu rustig de tijd om naar de plaatselijke drogisterij te wandelen. Dankzij een smoesje over het bijkomen van de drukke werkweken vroeg mijn moeder vanochtend gelukkig niet verder. Ze is nogal achterdochtig op dit soort momenten. En met een half streepje op de zwangersschapstest durf ik ook niet ijskoud een glas hete Gluhwein te bestellen tijdens de apres-ski. Tenzij dat ervoor zorgt dat deze hele toestand verdwijnt. Als sneeuw voor de zon smelt…
Ophouden met die nare gedachten,’ zeg ik tegen mezelf, terwijl ik naar beneden wandel. Het dal is een stukje lopen en ik geniet van de verse berglucht, de aanblik van dennenbomen die zijn versierd met lichtjes en de plaatselijke bakker die voor het seizoen iedere dag verse kerststol aanbiedt. Het zijn nog maar enkele dagen voordat het alweer Kerst is. Ieder jaar komt de gehele familie bijeen in het Hotel The Rees in Oostenrijk, waar we met elkaar de feestdagen vieren. Normaliter een gezellig samenzijn, waarbij we een zes-gangen-diner genieten, met het heerlijkste eten en de beste wijnen. Hertenrugfilet met cranberry compote, pompoentaart en bavarois in alle smaken.Vader speechend over het afgelopen jaar, de kleintjes in de familie spelen altijd vreedzaam onder de kerstboom met hun nieuwe cadeaus en meestal geniet de rest van de kwalitatieve tijd met elkaar. Daan had niet voor niets vorig jaar tijdens het kerstdiner op een onbewaakt moment officieel mijn hand aan mijn vader gevraagd. Hij wist dat mijn vader van dit soort tradities genoot en achteraf was het het perfecte kerstcadeau geweest voor mijn ouders.
“Sie können das versuchen auf natürliche Weise,” knipoogt ze, terwijl ze haar over en overvolle borst, inclusief lekvlekken in haar donkerblauwe trui, bemoedigend aantikt.
Het is rustig in drogisterij Schlecker. Te rustig. “Gutenmorgen!” jubelt een dame met een flinke voorgevel van achter de toonbank naar me. Als je haar inbeeldt met blonde vlechtjes, twee pullen bier en een bijhorend groen Jodel-pakje, zou ze zo voor de belichaming van ‘Heidi’ in de bergen door kunnen. Ik prevel Grüß Gott terug en start mijn rondje door de winkel, waarbij ik met groot inlevingsvermogen doe alsof het schap met babyvoeding en aanmaakmelk me interesseert. Ondertussen speuren mijn ogen naar de zwangerschapstesten. Ik wil het toch echt zeker weten. De Duitse vertalingen op de verpakkingen bezorgen me de nodige verwarring en terwijl ik geconcentreerd focus op de verschillen schrik ik me dan ook rot als ‘Heidi’ ineens achter me staat.
Nou ja staat, haar borsten priemen in mijn rug. Terwijl de rest van haar lichaam minstens een halve meter verder naar achteren is geplaatst. “Nein, nein, nein,” roept ze me belerend toe, terwijl ze de pot Nutrivit, die ik toevallig vast heb, uit mijn handen rukt. “Sie können das versuchen auf natürliche Weise,” knipoogt ze, terwijl ze haar over en overvolle borst, inclusief lekvlekken in haar donkerblauwe trui, bemoedigend aantikt. Ik verstrak, weet niet of nu moet gaan huilen of lachen. Heidi is een dolle Mina, die naast baas in eigen buik, ook baas in eigen borst(voeding) is.
Met een knalrood hoofd kan dan ook niet anders dan eruit flappen: “Ich suche eigentlich eine Schwangerschaftstest.” Ze kijkt me vragend aan. “ClearBlue?” probeer ik nog eens. Als door de donder gegrepen verstijft ‘Heidi’. Ze toornt me mee naar de toonbank en grijpt naar de toverstokjes, terwijl ze verwoest het bedrag op haar ouderwetse kassa aanslaat. Hoofdschuddend en in onbegrijpbaar accent mompelt ze iets, terwijl ik afreken. Een beetje beschaamd maar zeker opgelucht stap ik tien minuten later naar buiten. Terug de koude lucht in…
